به گزارش رخداد شمال ؛  ابراهیم باقری‌حمیدآبادی نویسنده نام‌آشنای مازندرانی، این‌بار با مطالعه زندگی‌نامه‌های شهدا، داستان‌هایی به زبان محلی مازندرانی به رشته تحریر در آورده که در ادامه یکی از آن نمونه از نظرتان می‌گذرد.

ـ وچه، هارش محمدِ در زنده؟

حُسَین خواسه راس بَوّهِ بوره دم در، ونه سر نخواسه؛ دونسه این پیرزنا بیحواسیجه این حرفا رِ زنده؛ خواسه راس نَوّه ترسیه پیرزنا ناراحات بَوّه؛ دیگه مجبوری راس بیـّه بورده حیاط در رِ اتا واز و پیش هکاردو باته:

ـ نا، محمد نَیـِّه.

ـ پس این ریکا چیتی بیـّه؟ روز په دکته، کجه بوردْبو؟ هنتی گو دمبال دوّه؟

حسین، محمدِ مارِ داماد بییه، ونه پلی هم زندگی کاردنه. دیگه وِئو وِنه زنا وسه، محمدِ مار بیقراری، عادی بَی بییه. صوایی نماشون ویشون کار بییـه بورن حیاط درِ اتـا واز و پیـش هکانن و گت بارن: نا، محمد نَیـِّه.

۲۵ سال این پیرزنا شی دل گره بزو بییه این در جه که هی واز بییـِه پیش بییـِه ولی محمد جه خَوری نَیـِّه… .
تا… ، … ، … ، اَتا نماشون حسین شی زن مار دل خاطری بورده درِ واز هکارده، خواسه دَوِنده که …‌  : در نیم لنگ، دَوِس نَوِس، لَس بَیته:

ـ کی بییـِه دم در دَیـّه؟! محمد بییـه؟! …‌  نا …‌ خیالاتی بَیمه. مره وَ بزو…‌ ، …‌ پس اینتا کی بییـه دم در، گویِ رسن ونه دس، ریش بِلند، راس راس هرساءِ بییـِه مره اِشا؟!

خواسه دِواره درِ واز هکانه ترسیـه؛ نماشون بیـو بیوقتی. باته: بونه آل مال مره تن دکتبون؟!! خواسه واز نکانه انگار یک نفر همتیپ و قیافهی محمدِ دم در بدیه. اسا پیرزنا صدا هم بلند بَیـّه:

ـ چی شی بَیـّه حسین جان؟ می محمد نَیـّه در زو؟

حسین بموندسه چی شی باره:

ـ خدایِ من، محمد اینجه چی کار کانده؟ ۲۵ سالِ بورده اتا ونه هِسکا برنگردسه، اسا گویِ رسن ونـه دس، دروازه دم اِساءِ چی شییه؟ …‌؛ نا برا، خیالات بزو می سر، انده این پیرزنا، صوایی ـ نماشون اِماره باته: هارشین محمد در زنده یا نا، هارشین گو دمبالجه نیمو…‌ ، راس راسی اِمارم فکر و خیال بیـته که محمد گو دمبالجه دَراینـِه؛ حسین با این حرفا شی خاطرِه جمع هکاردو محمد مارِ باته:

ـ صَوِه دواره هارشم؛ الان تره گامبه کی بییـِه.

در رِ بکشیه شی وَر، تا آخر واز هکارده که شی خیال جمع هکانه اشتباه بدیه بعد شی زن مار ره باره: نا محمد نیـّه؛ ولی محمد، گوی رسن ونـِه دس، گو ونـه پشت سر، حسین رو در رو هرساءِ، چشِ دکاشته ونـِه چش دلـه مجیک نزنده، همون ماقع واری: خنده ونه لب، ریش بلند و شونه هِکارد.

حسین مات بموندسه؛ لال بَیـّه؛ نا بیتوسِه پیشایی هکانه نا دمبالی بوره.

محمد اتا شاب پیشتر بیمو و گوی رسن هدا حسین دس؛ باته:

ـ این پیرزنا بیخاد نارنه: هارشین محمد در زنده یا نا؛ ۲۵ سال ونه چش راه دره ونه وسه گو رِ صحرا جه بیارم؛ بیچاره ندونده گو رِ باهانه هکاردمه که سرهجه دَربورم؛  دوندی چیشی بیـّه؟ هر کار کاردمه راضی بَوّه بورم جبهه قبول نکارده، گاته دِ بار بوردی وَسّه؛ ته بوری، پیرسری که می بالِ ماس بونه؟ راسِ گاتـه اِما رِ زاری خواری گت هکارده، بیپیری گت هکارده؛ اسا این گو رِ بَوِر حیاط دله، بار: محمد مار! محمد بییـِه، گو رِ بیارده باته: شهِم تا ۴ روز دیگه اینه، بیمو شی قول عمل هکانه ولی رو نداشته حیاط دله بییـِه؛ این ۲۵ سالِم رو نداشته بییـِه…‌ ، همهی ایناره بار یاد نکانی؟! … .

حسین سرِ پایین دمِدا. شی چشِ اسری رِ پاک هِکارده؛ سر بالا بیـته که محمد درد دل گوش هاده؛ بدیـِه محمد دنیـِه، گو دنیـِه. ونـه تن ریس هکارد، زود در رِ دَوِسـه؛ درِ دلـه که بیمو شی دسِ هِرشـا، بدیـِه: رسن دره ونـِه
دس. دواره درِ واز هکارده؛ بدیه نا کوچهی دلـه خَوری نییـِه؛ دال  پر نزنده، ترس بیته وِ رِ، این دفعه قایمتر درِ دَوسه؛ محمد مارِ صدا خانْدلهجه بلند بیه:

ـ چی تی بَیّا حسین جان؟! درِ چندِ واز  پیش کاندی؟!

اینتا مردی گپ گپ کارده کی بیه؟ … .