رخداد شمال ؛ همکاری می گفت: من هر وقت صحبت از تعطیلات فرهنگیان می شود با طرف بحث نمی کنم چون متاسفانه یا نمی فهمند یا خودشان را به نفهمی زده اند!
فقط می گویم درست است، اگر ما سه ماه تعطیلی داریم و مفت خور هستیم آن سه ماه رو حاضریم به ما حقوق ندهند ولی بقیه سال رو مثل ارگان های دیگر بدهند با همان مزایا. در مجموع سال، یک چیزی در حدود دو برابر مبلغ قبلی گیر ما می آید ؛ در حالی که … ”
این قبیل بحث ها اصلا جایگاهی ندارد چون کسی که تفاوت ماهوی مشاغل رو درک نکند با هیچ بحثی قانع نخواهد شد.
مثلا تصور کنید بخواهیم حقوق پرسنل نیروهای نظامی رو بر اساس درگیری ها با اشرار و یا مشارکت در جنگ تعیین کنیم یا پرسنل آتش نشانی را بر اساس انجام ماموریت های محوله ؛ اگر یک پایگاه امدادی در یک شیفت کاری تماس امدادی یا عملیاتی نداشته باشد تکلیف چیست؟
اگر بگوئیم نباید به این پرسنل حقوق داده شود به کلی از انصاف دور شده ایم.
اما…
نتیجه بی توجهی به آموزش و پرورش طی یک دوره پنجاه ساله خودش رو بروز می دهد ؛ کشورهای توسعه یافته ای مثل سوئد و فنلاند و … پنجاه سال در آموزش بچه هایشان سرمایه گذاری کردند و نتیجه هم واضح است.
رئیس جمهور سوئیس سرمایه گذاری در آموزش را اصلی ترین رکن توسعه کشورش می داند در حالی که هنوز هم بسیاری از مدارس ما در پرداخت قبوض آب و برق خود عاجزند و نمی توانند کوچک ترین خدمات تفریحی را در اختیار دانش آموزان قرار دهند.
ما و متولیان کشور سال های مدیدی است که آموزش و پرورش را به حال خود رها کرده ایم و در برنامه توسعه ششم هم آموزش و پرورش شده اولویت هفتاد و نهم!
چه تصور و انتظاری می توان از نتایج و برون دادهای نهادی داشت که در اولویت هفتاد و نهم ما قرار دارد؟
این جایگاه یعنی هیچ اراده ای در حل مشکلات این نهاد اجتماعی وجود ندارد.
تمامی کشورها ؛ مشکلات اجتماعی ، فرهنگی و اخلاقی جامعه خود را در بستر آموزش از کودکی حل می کنند و برای هر یک از این معضلات برنامه های دراز مدت نوشته اند و در این برنامه ها اولویت اول آنها آموزش است.
با این تفاسیر از سال هزار و چهارصد باید منتظر ترکیدن دمل های چرکینی چون: طلاق ، خیانت ، اختلاس ، بی بند و باری اخلاقی ، فروپاشی ارکان های نهادهای اجتماعی ، ظهور نوکیسه هایی که به هیچ اصلی پای بند نیستند ، ظهور طبقات خاص در جامعه که قانون شان فقط پول است ، بی اعتباری علم و فرهنگ و ادب ، ریاکاری متولیان کشور ، بی اعتباری ارزش های دینی و عدم پای بندی به آنها ، ارزش شدن ضد ارزش ها ،  عدم پای بندی به قوانین جاری کشور ، قانون گریزی قانوگذاران ، بی توجهی به اصول اخلاقی جامعه ، ارزش گریزی و …. باشیم  که البته برخی از آنها همین حالا هم به وضوح در جامعه قابل مشاهده است.
این اتفاقا از اثرات اولیه بی توجهی به تربیت نسل های آینده کشور است و این قصه ادامه دارد.
چاقو خوردن دبیر فیزیک (محسن خشخاشی) از دانش آموزش آن هم در کلاس درس و تنبیه دانش آموز توسط معلم که اولی منجر به مرگ معلم و دومی به بستری شدن دانش آموز شد؛ دو روی یک سکه اند.
سکه ای به نام: بی توجهی به نهاد آموزش و پرورش در جامعه!
در آن سال ها که نتایج بی توجهی ها به آموزش و پرورش نمایان شود دیگر معلمی برای نجات دانش آموزش به آتش نخواهد زد….
معلمی آغوش به سیلاب نمی دهد تا شاگردانش فرصت زندگی مجدد یابند ….
نسل معلمین آب و آتش در آن روزگار منقرض شده است.
معلمی زیر آوار دیوار مدرسه اش غزل خوان به آسمان پرواز نمی کند تا پنج دانش آموزش زیر آوار نمانند …
معلمی اثاثیه منزل را برای درمان شاگردش نخواهد فروخت….
و …
من و امثال من که محصول نظام آموزشی ارزش محور بوده ایم یکی دو سال آینده و نهایتا ده سال آینده بازنشسته خواهیم شد ؛ نگران معلمینی هستم که خود محصول همین بی توجهی ها هستند و باید با افرادی سر کنند که فقط متری به نام پول را می شناسند و حتی معلم را با ماشین و خانه اش می سنجند.
همساز شدن معلمین با شرایط فعلی و مجبور بودن به قبول آن نتایج پیش گفت جامعه ای که آموزش و پرورش اش از اولویت های آخر جامعه است ؛ باعث ظهور نومعلمانی می شود ک شغل اصلی آنها نه معلمی که: ساخت و ساز، دلالی ، مسافرکشی و … خواهد بود.
معلمینی خواهیم داشت که تعلیم و تربیت و آموزش از اولویت های اول تدریس آنها نیست!
اینجاست که نقطه آغاز ترکیدن آن دمل هاست!
این اتفاق از آفت های خطرناک در آموزش وپرورش است.
به دست اندرکاران آموزش و پرورش و بودجه ریزی در کشور و همین طور سیاستگذاران این حوزه به شدت هشدار می دهم تا زمان را از دست نداده ایم و دیر نشده است دست به کار شویم ؛ چرا اگر امروز شروع کنیم پنجاه سال دیگر نتیجه خواهیم گرفت. / کانال رسمی فرهنگیان