به گزارش رخداد شمال ؛در سال‌های نه‌چندان دور در در پایتخت ایران، تهران، مردم از آب چاه که تمیز و سالم نبود، استفاده می‌کردند. درواقع، بیشتر امراض ازجمله وبا که سال‌های سال دامنگیر تهرانیان می‌شد به ‌دلیل وجود آب آلوده و کثیف تهران بود.

در شهر تهران در دوران قاجار فقط سه قنات وجود داشت که آن هم متعلق به سرمایه‌داران تهرانی بود و برای مصارف خود به‌کار می‌بردند. یکی از این قنات‌ها در یکی از مناطق عودلاجان بود که به‌ دلیل وجود این قنات، این محله به نام سرچشمه خوانده شد که تاکنون هم به همین نام است.

این قنات از آن یک سرمایه‌داری بود که از بد روزگار، بچه‌دار نمی‌شد. او که همه درها را برای فرزنددارشدن را بسته می‌دید با خود نذر کرد اگر بچه‌دار شود برای تهرانیان آب لوله‌کشی فراهم کند.

پس از مدتی این مرد بچه‌دار شد و به نذرش عمل کرد و برای ادای نذرش به اتریش رفت تا مهندسانی را برای لوله‌کشی آب به تهران بیاورد. مهندسان اتریشی بعد از لوله‌کشی آب قنات سرچشمه، درمانده بودند که بر اهرم خروجی آب چه نمادی را بگذارند زیرا در هر کشوری رسم بود بر سر اهرم آب، نمادی باشد؛ به‌عنوان مثال بر سر خروجی آب در فرانسه، نمادی به شکل خروس گذاشته شده بود زیرا سمبل کشور فرانسه، حیوان خروس بود.

بعد از کلی تدبیر، در نهایت با مشاهده پرچم ایران که در آن دوران شیر و خورشید روی آن بود و با توجه به مجسمه‌های شیر در برخی اماکن تهران که نشان از نماد سرزمین بود این مهندس تصمیم گرفت روی اهرم خروجی آب، سر شیری فلزی بگذارد و این کار عملی شد و مردم هر زمان برای برداشتن آب به سرچشمه می‌رفتند می‌گفتند: «رفتیم از سر شیر آب آوردیم.» و این‌گونه شد که تا به امروز مردم همچنان می‌گویند از شیر آب خوردیم یا از شیر آب آوردیم. درواقع، منشأ از شیر آب‌خوردن در قلب تهران قاجاری شکل گرفت و تا به امروز این اصطلاح دست‌نخورده باقی مانده است.